Rozdział 28

Jeśli przeczytasz rozdział zostaw po sobie komentarz. To dla ciebie tylko chwila, a dla mnie uśmiechnięta twarz. Przynajmniej wiem że ktoś to czyta i nie pisze tego dla siebie. Bardzo proszę o komentarze. ;>

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Wzięłam kurtkę Tomlinsina i ruszyłam do korytarza. Chciałam powiesić ją na wieszaku, ale z kieszeni wyleciała jakaś biała karteczka. Schyliłam się i ją podniosłam. Spojrzałam na kartkę i zaczęłam czytać. Był na niej podany jakiś numer. ,,Zadzwoń do mnie jak będziesz miał chwilę czasu. Dziewczyna z klubu. ;*’’ Co to do cholery ma być? Zadzwoniłam do Louisa i powiedział mu żeby do mnie przyszedł. Chłopak powiedział że będzie za 15 minut. Usiadłam na kanapie i zaczęłam rozmyślać. Co on do cholery odwalał w tym klubie? Po tej karteczce chyba można się domyślić. Muszę z nim pogadać. Nich mi to wyjaśni. Na dodatek ta kłótnia z Harrym. Niech mi to wszystko wyjaśni. Jesteśmy razem a on ma jakieś tajemnic przede mną. Po dłuższej chwili usłyszałam dzwonek do drzwi. Poszłam otworzyć. Tak jak myślałam to był Tomlinson. Wpuściłam go do środka i poszliśmy do salonu. Od razu podałam mu karteczkę. Chłopak przeleciał wzrokiem po treści.

- Co to do cholery jest? Kim jest ta dziewczyna?- zadałam pytania. Chłopak głośna przełknął ślinę.- Kim ona jest?- podniosłam nieco głos. Po chwili dopiero zaczął mówić.

- Przepraszam.- to było jedyne słowo jakie udało mu się powiedzieć. Bałam się że zaraz usłyszę coś co zniszczy to co jest pomiędzy mną a Louisem.- Ja cię…- zaczął się jąkać. W oczach miałam świeczki.- Ja cię zdradziłem.- odezwał się. Z moich oczu wypłynęły pojedyncze łzy. Myślałam że się przesłyszałam. Jednak niestety to była prawda. To tak strasznie bolało.- Przepraszam cię. Ja byłem kompletnie pijany. Obudziłem się i zobaczyłem tą dziewczynę. Nie pamiętam większości wieczoru. Urwał mi się film.

- Jesteś żałosny. Nie chce cię znać.- zaczęłam płakać i nie potrafiłam przestać.

- Kocham cię rozumiesz? Ja tego wszystkiego cholernie żałuje. Ty jesteś najważniejsza w moim życiu. Nie chce cię stracić.- chłopak aż klęknął.

- Wyjdź stąd. Jakoś wtedy nie myślałeś o mnie. Po prostu poszedłeś do łóżka z pierwszą lepszą laską z klubu.- miałam

ochotę w tej chwili mu przywalić, ale jednak się hamowałam.- Wyjdź stąd.- powtórzyłam. Tym razem chłopak posłuchał. Zasrany dupek. Usiadłam na sofie i zaczęłam płakać. Czemu prawda musi być aż tak bolesna? Do tego wszystkiego znowu doszły bóle brzucha. Mam już dość swojego życia. Przez jakąś godzinę siedziałam w tej samej pozie. Ani ból brzucha nie ustał, ani żal do Louisa. Wszystko tak jakby wzrosło. Usłyszałam dzwonek do drzwi. postanowiłam nie otwierać, ale jednak musiałam. Podeszłam do drzwi i je otwarłam. Stał przede mną  Harry. Wpuściłam go do środka.

- Chciałem z tobą pogadać.- odezwał się jako pierwszy.- Przepraszam cię. Ja o wszystkim wiedziałem i o to właśnie pokłóciłem się z Louisem. Czuje się winny że nic ci nie powiedziałam. Jednak Louis to mój przyjaciel i musiałem siedzieć cicho.- zaczął się tłumaczyć. Poczułam ukłucie w brzuchy. To tak strasznie zabolało, że zgięłam się w pół.- Co jest?- zapytał Hazza.

- Zawieziesz mnie do szpitala?- zapytałam. Chłopak od razu się zgodził. Zabrałam tylko potrzebne rzeczy i poszliśmy do auta. Harry zawiózł mnie do szpitala i pomógł iść. Gdy już weszliśmy do budynku, powiedziałam lekarzowi co się dzieje. Lekarz od razu się mną zajął. Lekarz nie powiedział mi co podejrzewa. Strasznie się bałam. Niestety mój stan się nie polepszał. Wręcz odwrotnie. Dostałam jakichś krwawień i chyba nawet gorączki.

***

Wszystkie bóle ustały. Może nie do końca. Nadal odczuwałam ból brzucha. Łzy mimowolnie spływały mi po policzkach. Byłam świadoma tego co się stało. miałam cichą nadzieje że jednak lekarz powie że wszystko jest w porządku. Podszedł do mnie doktor. Miał współczująca minę.

- Przykro mi to mówić. Poroniła pani. Nie udało nam się nic zrobić. Było już za późno. Gdyby przyszła pani do nas wcześniej może udało by nam się coś zrobić.- jego słowa bolały. Straciłam dziecko. Tą małą kruszynkę, którą tak pokochałam. Mój płacz jeszcze bardziej się pogłębił.- Musi pani zostać jeszcze na kilka dni w szpitalu.- oznajmił i wyszedł. Zostawił mnie samą. Usłyszałam że drzwi się otwierają. Do Sali wszedł Louis. Bez zastanowienia podszedł do mnie i przytulił. Tego mi teraz było trzeba. Wsparcia. Chłopak był wystraszony, smutny i chyba nawet zły.

- Jak się czujesz?- odezwał się w końcu.

- Głupie pytanie. Jednego dnia straciłam dwie najważniejsze osoby. Nigdy się gorzej nie czułam.- do Sali wszedł Harry.

- Daj mi klucze do domu. Pojadę po twoje rzeczy.- podałam klucze chłopakowi. Harry wyszedł z Sali.

- Przepraszam cię za wszystko.- szepnął Louis.

- Nie gadajmy o tym tu.- mam już dość. Chciałbym zaszyć się w domu i nigdy z niego nie wychodzić. Wzięłam telefon i wybrałam numer mamy. Muszę jej powiedzieć że jestem w szpitalu.

- Cześć córciu!- usłyszałam głos mamy.

- Chciałam ci powiedzieć że jestem w szpitalu. Nie martw się wszystko już jest ok.

- Co się stało?- zapytała zaniepokojona.

- Poroniłam.- to słowo przyszło mi z trudnością.- Nie martw się wszystko już jest dobrze. Muszę jeszcze zostać kilka dni w szpitalu.

- Mamy przyjechać do ciebie?

- Nie. Dam sobie radę.- odpowiedziałam. Potrzebuje teraz spokoju.

- Dzwoń do nas gdyby coś się działo.- moja mama wyraźne była przybita. Słyszałam to w jej głosie. Nie dziwie się jej. Sama jestem w podobnym stanie. No może trochę gorszym.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Piszcie co sądzicie o tym rozdziale. Ja sądzę że jest beznadziejny. ;/ No trudno. Komentujcie!!!