Rozdział 31

Jeśli przeczytasz rozdział zostaw po sobie komentarz. To dla ciebie tylko chwila, a dla mnie uśmiechnięta twarz. Przynajmniej wiem że ktoś to czyta i nie pisze tego dla siebie. Bardzo proszę o komentarze. ;>

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Obudziłam się i Louisa już nie było. Na poduszce obok była karteczka. Wzięłam ją do ręki i zaczęłam świdrować ją wzrokiem.

,,Nie chciałem cię budzić. Musiałem iść z chłopakami do studia. xx Lou’’

Westchnęła. Wywlokłam się z łóżka i poszłam do łazienki. Standardowy początek dnia.

Wykąpałam się, zrobiłam makijaż i uczesałam. Nic nowego. Wyszłam z łazienki i podeszłam do szafy. Po długich zastanowieniach wyciągnęłam z niej jakieś ciuchy. Następnie włożyłam je na siebie. Spojrzałam w lusterko i lekko się do siebie uśmiechnęłam. Obróciłam się i zeszłam na dół. Weszłam do kuchni. Zobaczyłam na stole naszykowane śniadanie.

- Kocham go.- szepnęłam do siebie. Zadowolona usiadłam przy stole i zaczęłam jeść przygotowane śniadanie. niestety przerwał mi dzwonek do drzwi. westchnęłam i poszłam otworzyć. Na szczęście to była Jane. Wróciłam z dziewczyna do kuchni.

- Co się tak szczerzysz?- zapytałam podejrzliwie.

- No dobra powiem ci, ale obiecaj że nikomu nie powiedz.- usiadłyśmy przy stole. Uniosłam jedną brew do góry.

- Gadasz tak jakbyś mnie nie znała.- Jane westchnęła i zaczęła mówić.

- Wydaje mi się że wreszcie poznałam normalnego chłopaka.- wyznała.

- Nawet nie wiesz jak się cieszę. Jak się nazywa? Znam go?- zadałam pytania. Byłam strasznie podekscytowana nową wiadomością.

- No bo…- zaczęła się jąkać.- Chodzi o Jera.- wyjaśniła nieśmiale. Prawie zadławiłam się jedzeniem.

- Co? Chyba się nie dosłyszałam.- dziewczyna obróciła głowę w bok.

- Wiedziałam że tak będzie.- szepnęła.

- Źle mnie zrozumiałaś. Nadal się cieszę. On wie o tym że ci się podoba?- podrapałam się po głowie.

- No nie wiem, ale wczoraj poprosił o mój numer. Cały czas pisze do mnie smsy.- wyjaśniała.

- Uuu ktoś tu się zakochał. Nawet dwa ktosie.- zaczęłam się śmiać. Jane tylko zmierzyła mnie wzrokiem.- Strasznie się cieszę. Nie muszę się nawet martwić, że cię zrani. Jeremy nie jest tego typu chłopakiem.

Jane poszła do domu i zostałam sama. Potem przyjechał Jeremy. Obiecałam Jane że nikomu nie powiem, więc muszę udawać że nic nie wiem. Chociaż chciałabym trochę po wkurzać brata to nie mogę. Siedzieliśmy w salonie i się wygłupialiśmy. W końcu zaczęliśmy normalnie rozmawiać.

- I jak tam pogodziłeś się z tatą? Nawet nie spytałam.- Jer się uśmiechnął.

- Jakoś mi się udało.- zaczął się śmiać.- Cieszę się że spotkałem cię w tej galerii. Inaczej nadal siedziałbym w domu. Na pewno nie było by mnie teraz tu.

- Ty w ogóle miałeś swoje prywatne życie? Robisz coś oprócz pracy?- zadałam pytania.

- Odwiedzam siostrę.- zaśmiał się.- A tak poza tym to czasami spotkam się z kumplami. Raczej gadamy o interesach, więc nie wiem czy to się zalicza. Nie mam też dziewczyny, bo większość patrzy tylko na moją kasę. Ale sądzę że za niedługo to się zmieni. Do klubów może pójdę raz na miesiąc.

- Szczerze?- Jer kiwnął głową.- Twoje życie jest cholernie nudne. Wolałabym mieć takie życie jak twoje. Ja za to mam non stop jakieś przykre rozrywki.- pożaliłam się.

- Uwierz że nie wolałabyś. A teraz powiem ci okrutną prawdę. Juto wracam do domu.- zaczął się śmiać. wzięłam poduszkę i przywaliłam mu.

- I dobrze. Będę mieć od ciebie spokój.- pokazałam mu język.

- Nie martw się za niedługo przyjadę.- zachichotał.

- A kto powiedział, że zamierzam cię wpuścić do domu.- cwaniacko się uśmiechnęłam.

- O to się nie martw. Jak mnie zobaczysz to rzucisz mi się na szyje. Jeszcze wspomnisz moje słowa.- znowu uderzyłam go poduszką.

- Mam nadzieje że w końcu polubicie się z Louisem. Bardzo mi na tym zależy.- podkreśliłam ostatnie zdanie. Jer westchnął.

- Fajnie by było. Może następnym razem jak przyjadę to się bliżej z nim zapoznam. Nie znam go, więc nie mogę oceniać. Nie wydaje się taki zły. Skoro jesteście ze sobą na poważnie, to na pewno nie jest jakimś totalnym debilem.- wybuchłam nie opanowanym miechem.

- To może ty lepiej poznaj Louisa.- zaproponowałam.

- A co jest debilem?- zmarszczył czoło.

- Jak jest z chłopakami, to jest ogromnym debilem. Jak myślisz dlaczego jeszcze nie przedstawiłam go tacie? Boje się że jak Louis mu nie przypadnie do gustu, to już raczej małe szanse że kiedykolwiek go polubi.- zachichotałam. Zdałam sobie sprawę, że obrażam Louisa. A przecież zrobił mi takie pyszne śniadanie.- Jak go poznasz to sam go ocenisz.- siedzieliśmy do późna i oglądaliśmy jakąś komedię. Brakowało mi brata i to bardzo. Cieszę się że teraz mogę spędzać z nim czas.

*Następnego dnia*

- Mam nadzieje że przyjedziesz za niedługo. Mam namyśli za tydzień może dwa, a nie rok.- pokazał mi język.

- Zmieniłem się.- wyjaśnił. Pożegnałam się z bratem i wróciłam do domu. Jest po dwunastej. Postanowiłam zadzwonić do Louisa. W końcu jeszcze cały dzień przede mną. Lou odebrał po dwóch sygnałach.

- Hej Lou!- przywitałam się promiennie.

- Cześć!

- Spotkamy się?- zapytałam z nadzieją w głosie. Nie chce siedzieć sama w domu.

- No ok. Przyjdziesz do nas? Chłopaki za tobą tęsknią.- zaśmiałam się.

- Myślałam że ty, ale skoro chłopaki to przyjdę. Będę za jakieś 30 minut. Na razie.

- Pa.- rozłączyłam się. Wzięłam torebkę i włożyłam do niej telefon. W prawdzie byłam gotowa do wyjścia. Zamknęłam drzwi na klucz i poszłam w kierunku domu chłopaków. Cieszę się że spędzę miło czas z chłopakami. Też strasznie się za nimi stęskniłam. Szkoda że Jer już pojechał. Mogłabym go poznać z chłopakami. Na pewno by się polubili. Louis i Jeremy potrzebują trochę czas, żeby oswoić się ze sobą. W końcu mam zamiar zestarzeć się z Louisem. Jeremy będzie miał dużo czasu, żeby go poznać. Chciałabym żeby Jeremy był z Jane. Pasują do siebie. I nawet mają na tą samą literę imię. Nie sądzę żeby to był zbieg okoliczności. Uśmiechnęłam się pod nosem. Jane i Jeremy jak to ładnie brzmi. Dwie osoby które kocham mogą być razem. Trzymam za nich kciuki. Byliby taką słodka parą. Nie potrafię przestać o nich myśleć. Strasznie się ekscytuje na samą myśl, że mogą być razem. Mam teraz pewność, że Jeremy za niedługo przyjedzie. Bo przecież po co by mu był numer telefonu mojej przyjaciółki. Na pewno tez mu się podoba. Przecież mówił że zmieniła się na lepsze. Poza tym długo ze sobą rozmawiali w salonie. No cóż muszę być dobrej myśli.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Mam dla was dwie wiadomości. Pierwsza z nich to taka, że zrobiłam nową zakładkę. Możecie tam pisać pytania. Zresztą  sami sobie w nią wejdźcie. :) Druga sprawa to taka, że mam już świetny pomysł na nowe opowiadanie. Gdybym nie pisała już trzech opowiadań, to zrobiłabym trzeciego bloga. Jak skąpcze pisać opowiadanie na tym blogu albo na tym drugim to zrobię nowego bloga. Mam już nawet połowę pierwszego rozdziału. ;P Sądzę że wam się spodoba. ;)